Schrobweerstand verwijst naar het vermogen van een muurverf om herhaaldelijk (nat) schrobben of schoonmaken te weerstaan zonder tekenen van beschadiging of degradatie te vertonen. Het is een belangrijke eigenschap voor binnenverven, met name die welke worden gebruikt in gebieden met veel verkeer of gebieden die vatbaar zijn voor vuil, vlekken of vegen, zoals keukens, badkamers, gangen en kinderkamers. Schrobbare verven zijn ontworpen om slijtage door schoonmaken te weerstaan, waardoor ze duurzaam en langdurig zijn.
De (natte) schrobweerstand (WSR) van muurverf wordt typisch gemeten met behulp van gestandaardiseerde testmethoden, zoals de ASTM D2486- of ASTM D4213-tests, waarbij een gecoat paneel wordt geschrobd met een borstel of schuursponsje met een gespecificeerde hoeveelheid druk en een gedefinieerd aantal schrobcycli. De prestaties van de verf worden vervolgens geëvalueerd door het uiterlijk van de coating te beoordelen, zoals veranderingen in glans, kleur of filmintegriteit, na schrobben.
De schrobvastheid van muurverf kan variëren afhankelijk van verschillende factoren, waaronder de formulering van de verf, de kwaliteit van de gebruikte ingrediënten, de dikte van de aangebrachte coating en de oppervlaktegesteldheid van de ondergrond. Verven van hogere kwaliteit met geavanceerde formuleringen en betere grondstoffen hebben over het algemeen een betere schrobweerstand.
De schrobvastheid van muurverf wordt doorgaans gespecificeerd door verffabrikanten en kan per verfproduct verschillen. Het wordt vaak aangegeven op verfblikken of technische gegevensbladen als een classificatie of klasse, zoals "schrobbaar", "afwasbaar" of "goed", om consumenten en professionals te helpen verf te kiezen die voldoet aan hun specifieke behoeften op het gebied van duurzaamheid en prestaties. Het is belangrijk om de instructies van de fabrikant te volgen voor de juiste voorbereiding, toepassing en reiniging van het oppervlak om een optimale schrobweerstand en algehele verfprestaties te garanderen.